Bruxelles. Marie-Françoise Plissart

Benoit Peeters schreef in 1998 in het boek Brussel Vertical Horizon: «Ik dacht dat ik wist Brussel, maar het nemen van hoogte, fotografi e is een nieuwe ruimte, intrigerend» Marie Françoise Plissart blijft dit werk publiceren we onder de titel: «BRUXELLES»

Marie-Françoise Plissart zet vandaag haar onderzoek naar de stad verder vanop de torens. Hier komt het radicale karakter van haar aanpak tot uiting in het panoramisch beeldformaat, dat alles wil omvatten en de energie van de stromen tot uiting wil doen komen van de ene tot de andere rand van het beeldoppervlak. Bij een haast picturale behandeling van het stadsbeeld, vinden de beelden hun kracht in de botsing tussen volumes en banen, in de spanningen tussen kanteling en tegengewicht.
In het soms zo bleke licht van de groothoekbeelden en van de intimistische foto's, introduceren de grillen van het klimaat een wezenlijke variabele. En méér nog in de vluchtige momentopnamen in de schemering. Door de afwisseling van licht en donker, van volheid en leegte, verlenen ze aan de meest vertrouwde plaatsen een bijzondere eigenaardigheid.
Brussel zoals vogels het zien wanneer ze langs de torens scheren en naar zijn dieprode pannen duiken... Zoals Icarus het zou zien, wanneer hij over Elsene, Bosvoorde, Molenbeek en het kanaal zou vliegen. Hij blijft zich verwonderen over het spectaculaire uitzicht dat de stad hem biedt, telkens hij er een nieuwe blik op werpt.

Benoit Peeters écrivait en 1998 dans le livre Bruxelles Horizon Vertical: «Je croyais connaître Bruxelles mais en prenant de la Hauteur, la photographie en fait un espace neuf, intrigant» Marie Françoise Plissart poursuit ce travail que nous publions sous le titre: « Bruxelles »

Marie-Françoise Plissart poursuit aujourd'hui son enquête sur sa ville à partir du haut des tours. Ici, le caractère radical de la démarche se traduit dans le format panoramique qui veut tout saisir, et traduire l'énergie des fl ux d'un bord à l'autre du territoire de l'image. La puissance des compositions naît du choc entre masses et trajectoires, des tensions entre bascules et contrepoints, en un traitement quasi pictural du motif urbain.
Dans la lumière parfois si pâle des grands angles et des vues intimistes, les caprices du climat introduisent une variable essentielle. Et plus encore dans les instants furtifs saisis entre chien et loup. Provoquant des inversions entre le clair et l'obscur, les vides et les pleins, ils confèrent aux lieux les plus familiers une étrangeté particulière.
Bruxelles, comme la voient nos oiseaux quand ils frôlent ses tours et plongent vers ses tuiles si rouges... Comme la verrait Icare survolant Ixelles, Boistfort, Molenbeek et le canal. Il n'en fi nit pas de s'étonner des visions spectaculaires que lui offre la ville chaque fois qu'il renouvelle son regard sur elle.