Idesbald

De dood heeft mensen steeds gefascineerd. Is bij het overlijden alles voorgoed voorbij? Of is er een leven over de dood heen? Religies plaatsen het leven in perspectief. Ook het christelijk geloof biedt een uitweg. In de middeleeuwen was de mens ervan overtuigd dat de heilzame kracht van relieken of de eeuwige gebeden van de monniken het hemelse leven binnen handbereik brachten. Op de site van de Duinenabdij te Koksijde, een van de grootste cisterciënzerabdijen van de Lage Landen, zijn meer dan 1000 stoffelijke resten opgegraven: abten, monniken en leken, mannen, vrouwen en kinderen. Ze leren ons hoe onze voorouders het sterven ervaarden en werden begraven. Hoe zij met het oog op het hemelse voortbestaan bij leven hun dood organiseerden en de doden gedenken. Idesbald, de derde abt van Ten Duinen (1155-1167), was hierin zowel een buitenbeentje als een lichtend voorbeeld. Na de ontdekking van zijn ongeschonden lichaam in volle contrareformatietijd (1623) ontstond een volksdevotie. Die werd in 1894 bekroond met een officiële zaligverklaring. Maar kunnen de eeuwenoude overlevering en zijn vermeende stoffelijke resten uitgebreid wetenschappelijk onderzoek doorstaan?