Mama, ik hoor je

Van alle kinderen die in Auschwitz zijn geboren, konden er in 1945 slechts 60 worden bevrijd. Maar overleven betekende nog niet leven, ze zaten in een schemertoestand, ze moesten eerst weer leren leven.
Leren jong te zijn, leren als gewone mensen ouder te kunnen worden, want vooral de kleintjes kenden de voorstadia van de dood vaak beter dan het leven. Ze hadden littekens op hun ziel, even echt als het kampnummer dat op hun linkeronderarm, bovenbeen of billen was getatoeëerd. Er is veel over de Duitse misdaden in de concentratie- en vernietigingskampen geschreven. Maar de geschiedenis van de kinderen bleef decennialang vrijwel onbekend. In dit boek wordt die geschiedenis verteld. Alwin Meyer heeft nauwgezet, met empathie en geduld de kinderen van Auschwitz opgespoord, met hen gepraat, vragen gesteld en hun verhalen opgeschreven. Veel van deze kinderen vertelden voor het eerst over hun leven in het kamp en daarna. Alwin Meyer komt niet alleen met angstaanjagende feiten en getallen, maar geeft de overlevenden een naam en een gezicht en laat hen uitvoerig aan het woord komen.