Hans Hartung

Een uniek overzicht van het werk van Hans Hartung (Leipzig 1904 - Antibes 1989)

Net als de zee is Hartungs werk een metafoor voor het bestaan. Dit betekent niet dat Hartung ernaar zou hebben gestreefd het leven als zodanig weer te geven of te reproduceren, maar veeleer, als een ware kunstenaar die hij was, om een parallelle wereld te creëren, bevrijd van het dagelijkse leven en gehoorzaam aan een logica en een wettigheid. Gedurende zestig jaar heeft Hartung een abstracte kunst ontwikkeld die vrij is van elke referentie, elke feitelijkheid en elke vorm van argumentatie.

Het is juist hierin dat het uniek is en meer dan enig ander het specifieke keerpunt in de twintigste-eeuwse kunst belichaamt, namelijk het beroep doen op het abstracte denken. Dit betekent niet dat Hartung van de wereld wegbleef. Als man had hij de waanzin van de Tweede Wereldoorlog aan den lijve ondervonden. Hij kende als geen ander de degradatie van mensen. Als kunstenaar weigerde hij zich echter te onderwerpen aan het dictaat van middelmatigheid en de menselijke conditie: "Ik wil vrij zijn van anderen en van mezelf."

In zijn kunst drukt Hartung deze onafhankelijkheid uit door een onorthodoxe combinatie van de meest uiteenlopende technieken. Toch drukt elk werk een wonderbaarlijke harmonie uit, die te danken is aan het subtiele evenwicht tussen de snelheid en de helderheid van de lijn enerzijds en het tijdloze classicisme van de compositie anderzijds. In deze zoektocht naar totale artistieke vrijheid markeert elk werk dus een soort gradatie of stadium. Het is niet anders met de zee, een onstuitbare metafoor voor deze vrijheid die overal schittert op de rand van het vluchtige moment en van de eeuwigheid.

Tout comme la mer, l'oeuvre de Hartung est une métaphore de l'existence. Cela ne veut pas dire que Hartung se serait efforcé de représenter ou de reproduire la vie comme telle, mais plutôt, en véritable artiste qu'il était, de créer un monde parallèle, affranchi de la vie quotidienne et obéissant à une logique et une légalité propres. Soixante années durant, Hartung a élaboré un art abstrait libre de tout référent, de toute factualité et de toute forme d'argumentation. C'est en cela précisément qu'il est unique et incarne plus que tout autre le tournant spécifique de l'art du vingtième siècle, c'est à dire le recours à la pensée abstraite. Cela ne veut pas dire que Hartung soit demeuré à l'écart du monde. En tant qu'homme, il avait éprouvé dans sa chair la fureur démentielle de la seconde guerre mondiale. Il connaissait comme personne la déchéance des hommes. En tant qu'artiste cependant, il refusait de se soumettre au diktat de la médiocrité et de l'humaine condition: "Je veux être libre des autres et de moi-même."

Sur le plan artistique, Hartung exprime cette indépendance moyennant une combinaison peu orthodoxe des techniques les plus divergentes. Chaque oeuvre n'en exprime pas moins une prodigieuse harmonie, qui tient à l'équilibre subtil entre la rapidité et la clarté du trait d'une part, et le classicisme intemporel de la composition, de l'autre. Dans cette quête d'une liberté artistique totale, chaque oeuvre marque ainsi une sorte de gradation ou d'étape. Il n'en va pas autrement de la mer, métaphore irrépressible de cette liberté qui partout scintille à la lisière de l'instant fugace et de l'éternité.

A unique overview of the work of Hans Hartung (Leipzig 1904 - Antibes 1989)
Like the sea, Hartung's work is a metaphor for existence. This does not mean that Hartung would have endeavored to represent or reproduce life as such, but rather, as a true artist that he was, to create a parallel world, freed from everyday life and obeying a logic and a legality. clean. For sixty years, Hartung has developed an abstract art free from any referent, any factuality and any form of argument.
It is precisely in this that it is unique and more than any other embodies the specific turning point in twentieth century art, ie the recourse to abstract thought. This does not mean that Hartung stayed away from the world. As a man, he had experienced in his flesh the insane fury of the Second World War. He knew like no one else the degradation of men. As an artist, however, he refused to submit to the diktat of mediocrity and the human condition: "I want to be free from others and from myself."
Artistically, Hartung expresses this independence through an unorthodox combination of the most divergent techniques. Each work nevertheless expresses a prodigious harmony, which is due to the subtle balance between the speed and the clarity of the line on the one hand, and the timeless classicism of the composition, on the other. In this quest for total artistic freedom, each work thus marks a sort of gradation or stage. It is no different with the sea, an irrepressible metaphor for this freedom that sparkles everywhere on the edge of the fleeting moment and of eternity.