Dear Customer, we will be closed for the holidays from December 25th until January 2nd. Make sure to place your orders before December 18th!

My Cart

loader
Loading...

Stephan Vanfleteren

Charleroi, Il est clair que le gris est noir


  • Hannibal Books
  • Expo: 22/5/2015 - 6/12/2015, Musée de la Photographie, Charleroi
  • by Text et photographie par Stephan Vanfleteren
De afgelopen jaren heeft Stephan Vanfleteren dagenlang rondgedwaald in 'le pays noir'. De fotograaf heeft een haat-liefdeverhouding met de industriestad aan de Samber, waar de steenkoolmijnen reeds lang gesloten zijn en waar de tanende staalindustrie kraakt onder de globale crisis. Charleroi, c'est clair que le gris est noir is niet alleen een visueel testament van een stad in verval maar ook de persoonlijke neerslag van impressies, mijmeringen en gedachten van een man die kijkt, luistert en schrijft

ISBN 9789492081414 | NL/ F | HB
€45,00
available
Quantity
More Information
Publisher Hannibal Books
ISBN 9789492081414
Author(s) Text et photographie par Stephan Vanfleteren
Publication date June 2023
Edition Hardback
Dimensions 210 x 170 mm
Illustrations throughout col. & bw ill.
Pages 240
Rights not NL
Language(s) NL/ Fr ed.
Exhibition Musée de la Photographie, Charleroi
Description

De afgelopen jaren heeft Stephan Vanfleteren dagenlang rondgedwaald in 'le pays noir'. De fotograaf heeft een haat-liefdeverhouding met de industriestad aan de Samber, waar de steenkoolmijnen reeds lang gesloten zijn en waar de tanende staalindustrie kraakt onder de globale crisis. Soms is Vanfleteren geschokt door de armoede, de criminaliteit en de verloedering, maar anderzijds wordt hij vaak ontroerd door de solidariteit, openheid en gastvrijheid van de Carolos.

Charleroi, c'est clair que le gris est noir is niet alleen een visueel testament van een stad in verval maar ook de persoonlijke neerslag van impressies, mijmeringen en gedachten van een man die kijkt, luistert en schrijft over het zwarte spook van een grijze stad.


Un coup de foudre. Je ne peux décrire autrement ce qui s'est passé quand j'ai découvert Charleroi au début des années 1990. La vue au sommet des terrils est saisissante : la Sambre qui coupe la cité de façon quasi invisible, le « Ring » qui l'entoure comme un cloaque, les usines ancrées comme des porte-avions en plein centre de la ville et les nombreux terrils qui reposent au loin. Charleroi est malade, fatiguée, usée, calcinée, blessée, humiliée. Mais si quelques esprits aveugles ont pu jadis cataloguer Charleroi comme la ville la plus laide au monde, ses habitants n'en sont pas moins les hôtes les plus chaleureux que j'aie jamais rencontrés en Belgique. J'aime Charleroi. Je l'embrasse sur la bouche malgré son haleine puante.

Testament visuel impressionnant d'une ville en transition : dur pour Charleroi, doux pour ses habitants