Pierre Culot

Pierre Culot (1938-2011) was een Belgische keramist/beeldhouwer.

Pierre Culot werd opgeleid door Antoine de Vinck en de Engelse meester-pottenbakker Bernard Leach. Hij behoorde tot de generatie keramisten uit de jaren 1950 die van hun ambacht een kunstvorm maakten. De klei die hij draaide, tot plakken vormde, afkrabde en verniste veranderde in courante gebruiksvoorwerpen met een majestueuze présence. Hij bleef zijn leven lang trouw aan zijn initiële pottenbakkerservaring, en liet zijn werk evolueren van keramiek in basisvormen (kommen, borden, karaffen) naar ander, gedurfder werk (kruisvormige vazen, kalebassen, samengestelde potten, inktpotten). Hij was verknocht aan de schoonheid van het gebaar, dat hij perfect beheerste, en hij ontwikkelde zijn stukken, liet ze evolueren qua afmeting en oppervlakte-effect, en combineerde in elk ervan ruwe aarde en exuberant glazuur in unieke variaties.

Zijn onweerstaanbare levensenergie werd gevoed door het contact met de natuur. Zijn verbeelding oversteeg de functionaliteit en hij paste zich in het landschap in met sculptuurmuren. Vanaf 1967 verzamelde hij blokken steen om minerale littekens te creëren in de tuinen. Het ritme, de soliditeit en het gewicht van die muren van steen en beton verrassen zowel door hun stoutmoedigheid als door hun nederigheid. Pierre Culot liet het aan de natuur over om het werk te voltooien. Hij ontwierp een tiental van die muren.

Hij handhaafde die monumentale schaal om, parallel met de muren, grote sculpturen te creëren van steen, of een mengeling van baksteen en graniet, baksteen en baksteen, of baksteen en zandsteen. Ze zijn opgericht in het groen en nodigen de toeschouwer uit om door te dringen in die tussenruimte, het lege, voor een uitzonderlijke ervaring. De werken van Pierre Culot drukken de dualiteit, het voorbijgaan, de complementariteit van de krachten uit, in een vrij geïnterpreteerde architecturale taal van bogen, poorten en steunberen.

Zijn sculpturen werden ook geproduceerd op maat van galerieën en musea (Brussel, Londen, Parijs, Amsterdam, Luxemburg). De zandsteentegels die hij samenbracht in kleine levendige architecturen werden kapitelen, rij van stèles, torensculpturen, openbreking van de aarde of staande man gedoopt.

In zijn werk drukte Pierre Culot met passie zijn verlangen uit om op de wereld te zijn, op aarde te zijn, in de natuur, de enige voortbrengster van leven en schoonheid.
Talrijke foto's in kleur en in zwart-wit getuigen van het werk van deze kunstenaar-ambachtsman met een uniek en veelzijdig traject.

Pierre Culot (1938-2011) était un céramiste/sculpteur belge.
Formé par Antoine de Vinck et le maître potier anglais Bernard Leach, Pierre Culot fait partie de la génération de céramistes des années 1950, qui ont transformé leur métier en une forme d'art. L'argile qu'il tourne, moule en plaques, gratte et émaille se transforme en récipients d'usage courant à la présence majestueuse. Toute sa vie, il est resté fidèle à son expérience initiale de potier, faisant évoluer ses oeuvres céramiques des formes basiques (bols, assiettes, pichets) à d'autres, plus audacieuses (vases cruciformes, gourdes, pots composés, encriers). Attaché à la beauté du geste qu'il maîtrise à la perfection, il développe ses pièces, les faisant progresser en termes de taille et d'effet de surface, et combinant dans chacune la terre brute et les émaux exubérants en variations uniques.

Son irrésistible énergie vitale se nourrit du contact avec la nature. Son imagination dépassant la fonctionnalité, il s'inscrit dans le paysage avec des murs de sculptures. Dès 1967, il assemble des blocs de pierre pour créer des cicatrices minérales dans les jardins. Le rythme, la solidité et le poids de ces murs de pierre et de béton étonnent à la fois par leur audace et leur humilité, Pierre Culot laissant la nature achever l'oeuvre. Il a conçu une dizaine de ces murs. Se maintenant à cette échelle monumentale, il crée, parallèlement à ces murs, de grandes sculptures en pierre, ou mêlant brique et granit, brique et brique ou brique et grès. Érigées dans la verdure, elles invitent le spectateur à pénétrer dans l'espace interstitiel, le vide, pour une expérience exceptionnelle. Les oeuvres de Pierre Culot expriment la dualité, le passage, la complémentarité des forces, dans un langage architectural librement interprété d'arcs, de portes et de contreforts.